Ik fotografeer vooral stillevens van gevonden voorwerpen. Het was een manier gevoelens weer beter te leren uiten, een brug naar mijn innerlijke vesting.

De foto's zijn donker en hoopvol, verbeeld door het licht dat langs de objecten strijkt. Ze hebben een leven gehad; gedeukt, roestig en soms niet herkenbaar.

Voor mij symboliseren ze een vorig leven dat zodra je er afscheid van hebt genomen, zich uitstrekt tot iets nieuws. Het lijkt simpel maar ik accepteerde het moeizaam omdat ik bang was met lege handen te komen staan.

Ik ben in een nieuw avontuur gestapt, mijn verhaal dient nu als brandstof en is niet langer de vesting. Werk krijgt kleur en de behoefte fysiek aan de slag te gaan na de hersenstamberoerte van 2021 is sterk. 

Mijn leven en dat van mijn familie stond opnieuw op zijn kop. Zo, dat ik enkel op zoek kon gaan naar wie ik was geworden. Door de ontstane poreusheid, de laatste jaren was ik snel emotioneel en aangeslagen, ontstond er een puur besef. Dat wat ik heb 'verloren' aan gezondheid, vaardigheden en energie doet niets af aan mijn zijn. 

Tijdens een intervisiegesprek met mijn inmiddels overleden fotografieleraar Pieter van Leeuwen vertelde ik 'out of the blue' schilder te worden. Verbazing alom maar ik vertrouw de 'stem'; die heeft me geholpen bij mijn revalidatie. Ik durf wat ik 40 jaar geleden na het fietsongeluk liet liggen.

Onwennig ben ik terug bij kleurrijk schilderen en mixed-media. Ik zie mijzelf nog als ongeduldig kind op schilderles bij mijn opa, de kunstschilder Stephan Kip. Nu neem ik de ruimte te ontdekken. Stap voor stap durf ik, af en toe struikelend. Ik kies mezelf.

Mijn werk signeer ik met En Eg.

Mijn naam is En(-nina) Eggenkamp