Ik fotografeer vaak stillevens van gevonden voorwerpen. Het was een manier mijn gevoelens weer beter te leren uiten, een brug naar mijn innerlijke vesting.

De foto's zijn donker en hoopvol, verbeeld door het licht dat op de objecten valt of er langs strijkt. Ze hebben een leven gehad; gedeukt, roestig en soms niet herkenbaar.

Voor mij symboliseren ze een vorig leven dat zodra je afscheid hebt genomen, zich uitstrekt tot iets nieuws. Het lijkt simpel maar ik accepteerde het moeizaam omdat ik bang was om met lege handen te komen staan.

Ik merk dat ik in een nieuw avontuur stap, mijn verhaal is nu brandstof en niet langer de vesting. Werk krijgt kleur en de behoefte fysiek aan de slag te gaan na de hersenstamberoerte van 2021 is sterk. 

Mijn leven en dat van mijn familie stond opnieuw op zijn kop. Zo, dat ik enkel nog op zoek kon gaan naar wie ik was geworden. Door de ontstane poreusheid, de laatste jaren was ik erg emotioneel en snel aangeslagen, ontstond er een puur besef. Dat wat ik heb 'verloren' aan gezondheid, vaardigheden en energie doet niets af aan mijn zijn. Ik ben en mag er zijn. 

Tijdens een intervisiegesprek met mijn inmiddels overleden fotografieleraar Pieter vertelde ik 'out of the blue' dat ik schilder wilde worden. Verbazing alom maar ik vertrouw mijn 'stem'; die heeft me wonderbaarlijk geholpen bij mijn revalidatie. Ik durf wat ik 40 jaar geleden liet liggen.

Onwennig ben ik terug bij schilderen en mixed-media. Op deze site is er weinig van te zien. Het kost tijd mijzelf weer uit te vinden, technieken te leren. Ik zie mijzelf nog als ongeduldig kind op schilderles bij de kunstschilder Stephan Kip, mijn opa. Nu neem ik de ruimte te ontdekken. Stap voor stap durf ik, af en toe struikelend.

Mijn werk signeer ik met En Eg.

Mijn naam is En(-nina) Eggenkamp